Երբ ամբողջ օրը շունչդ պահած հետևում ես բոլոր հնարվոր լուրերին, երբ քուն չկա , մղձավանջ ա միայն , թվում ա գիշերվա կեսին դեմդ թռած էս կադրը Ստեփանակերտի սրտում արված սիրդ պիտի կիսի վերջնական ,տակնուվրա անի … Բայց արի ու տես հակառակն ա լինում … Ու հենց էդ չեն հասկանում էս փսլնքոտ բորենիները … Ախր ամեն կորուստից մենք ավելի ենք հզորանում , ամեն պայթյունից էլ ավելի ա ամրանում ՀԱՅԻ ՈԳԻՆ ու նորից նոր օրվա համար էնքան ուժ ա գալիս , որ մինչև վերջին օրն էլ կհերիքի … իրանց վերջին , իսկ մերը երբե´ք , մենք դատապարտվա´ծ ենք հաղթելու ու հաղթելուենք …
Սիրտս ախպորս մոտ ա , խնդրել եմ կտոր-կտոր բաժանի բոլոր իմ տղեքին իրա կողքի …
Խոնարհված մեր հին ու նոր հերոսնորի առաջ , հոգիս փռած մեր սահմանին ասում եմ Ուժեղ ենք , քան երբևէ
