Ապրիլյան պատերազմի օրերին ժողովրդի արդար ցասումը , պահանջը, որ պետք է վերանայել մեր երկրում տիրող իրավիճակը, փոխել մոտեցումները, ՛՛կուլակաթափ՛՛ անել որոշ մարդկանց, հրաժարականներ ունենալ, դատել որոշ պաշտոնյաների, օլիգարխների՝ այդպես էլ մնաց օդում կախված: Ոչինչ չփոխվեց: Սկսվեց ինչ որ ծիծաղալի հակակոռուպցիոն պայքար, որն արդեն ի սկզբանե դատապարտված էր անհաջողության և որին ոչ ոք լուրջ չի վերաբերվում և… վերջ: Պաշտոնյաները մնացին իրենց աթոռներին, օլիգարխներն՝ իրենց միլիարդներին, չինովնիկներն՝ իրենց աշխատատեղերում:
Այս իրավիճակում բնական է, որ պիտի ծնվեր այն, ինչ ծնվեց: Իհարկե, չեմ արդարացնում բռնության ոչ մի փորձ, ընդամենը ներկայացնում եմ փաստերը: Իսկ փաստերը հետևյալն են. Մարդիկ, ովքեր այլևս չեն դիմանում դիմում են ամենածայրահեղ քայլին՝ զինված ապստամբության: Արդյունքում ունենում ենք այն, ինչ հիմա ունենք՝ աշխարհը քննարկում է Հայաստանում տեղի ունեցող խայտառակ իրավիճակը, ունենք զոհ, ունենք պատանդներ, ունենք փողոցներ դուրս եկած ժողովուրդ, ունենք ձայն չհանող իշխանություններ, իր հոտին մոռացած հոգևորականներ, խարխլված տնտեսություն, հոգնած, հիասթափված հիվանդացած հասարակություն:
Լավ… մինչև երբ, մինչև ուր….
Աղբյուրը` REPLIK.am