Սիրուշո Գասպարյանը գրում է. Իսկ հիմա հարց.
Լավ դու… հենց դու, թույլ կտայի՞ր, որ սեպտեմբերի 27-ին Նիկոլը հելներ ու ասեր սպասեք, մի խփեք, տալիս ենք, մի կռվեք, մի պահեք ձեր հողը, տալիս ենք ու վերջ, մեզ ոչ մի զո հ պետք չի։
Դու կհամաձայնվեի՞ր, դու կասեիր լա՞վ հանձնի, էլ չգանք մեր հողը պահելու, էլ չտա՞նք կյանքի ու մա հվան կռ իվ մեր հողի համար։ Ի՞նչ եք խոսում, դուք ադեկվատ ե՞ք: Մարդը մինչև վերջ հույս ա ունեցել, լավ իրա անձին թողնենք մի կողմ, ամեն մեկս մեր մեջ վստահ ենք եղել, որ մեր ուժով ու միասնականությամբ հաղթելու ենք,
ամեն մեկս գիտակցել ենք, որ իրանց 1000 զինվորը, մեր 100-ի դեմ ա կռվելու, բայց միևնույնն ա սատկելու ա։ Մեր հզոր Բանակը միևնույնն ա հաղթած ա, մենք Բանակին էինք վստահում չէ՞
Իսկ ինչ վերաբերվում ա ներսի թուրքերին, ներսի ազգադավ լր բի ծնունդներին, անկեղծ էս պահին ամոթս իրանց հետ կապված ա ավելի շատ, քան որոշման…
Անկեղծ ավելի վատ եմ զգում էս խայտառակության համար, քան այս գիտակցված փոխզիջումների…
Կուզեի՞ք մինչև վերջին զինվորը ու հայը
Չէիք ուզի չէ՞: Դե լռեք ու սպասեք հետագա զարգացումներին… Ցավը բոլորինս ա…
